- Gerard - Schreef:
——————————————————-
> Tsja.
>
> Even wat kenmerken:
>
> - Er liggen 1,2 miljoen aangiftes op de plank.
> - Als je aangifte wilt doen heeft de politie geen
> oog voor het onrecht wat jou is aangedaan maar kun
> je een afspraak maken om aangifte te doen. (kil,
> zakelijk, onpersoonlijk, ambtelijk)
Ik nam laatst nog een aangifte op van een dame bij wie er thuis een en ander vernield was. Professioneel en correct. Dame vertelde en passant over een aangifte die ze nog heeft lopen bij de zedenpolitie maar waarvan de politie al heeft gezegd er niet veel mee te kunnen ivm de bewijslast. Mevrouw vertelde over hoe ze werd uitgewoond en misbruikt en hoe diezelfde figuur haar tijdens die daad gefilmd heeft. Die film circuleert daar kennelijk in de buurt, getuige de opmerkingen die ze op straat naar haar hoofd geslingerd krijgt van (mannelijke) marokkaanse buurtbewoners. Op een gegeven moment liet ik mijn (kille, zakelijke, onpersoonlijke en ambtelijke) schild even vallen en zei tegen haar hoe erg ik het allemaal vond. Ze keek mij bijna dankbaar aan en slikte haar verdriet weg. Zelf brak ik op dat moment ook bijna maar ik kon mij herpakken en de aangifte van vernieling netjes opmaken. Dat was het enige dat ik op dat moment in die beperkte tijd voor haar kon doen. Er zaten nog drie andere mensen te wachten die het feit dat ze op marktplaats een i-phone hadden gekocht die niet geleverd werd ook heel belangrijk vonden. Terecht.
> - De agenten hebben vaak een houding van: wij
> weten het beter maar zijn u geen enkele
> verantwoording schuldig.
Als ik optreed als politieagent dan is dat op basis van ordehandhaviing of op basis van een wetsartikel waarvan ik geacht word die na te leven. Ik ben nog nooit te beroerd geweest om iemand uit te leggen wat mijn beweegredenen zijn en waarom ik tot een daad kom. Alleen degene die ik iets uit wil leggen is vaak vooringenomen en kan van zichzelf of de naaste geen kwaad zien. Ze willen dat ik verantwoording afleg maar als ik dat doe en mijn acties onderbouw dan wil men het niet horen. Het is vaak nogal confronterend en de laatste keer dat de gemiddelde nederlander op zijn gedrag is aangesproken is op de basisschool, in dienst of tijdens de laatste bekeuring.
> - Vaak maken ze zich uit de voeten als het om
> groepen gaat maar een eenling durven ze wel aan.
Ik ben voor niemand bang maar daarom ben ik nog niet achterlijk. Ik durf best een groep in te lopen maar op het moment dat men zich dan tegen mij keert moet ik mij wel verdedigen toch? En hoe doe je dat als de verhouding 1 staat tot 5 is? Schieten? Is dat wat we willen? Omstanders die neergemaaid worden omdat een agent in het nauw zich moet verdedigen? Terwijl hij zich ook ergens anders had kunnen positioneren, de mensen had kunnen omschrijven via de portofoon, collega's aansturen en even later met voldoende mensen alsnog zijn taak uitvoeren? Wat jij niet weet en dat geldt voor alle burgers hier, is dat wij menigmaal op een later tijdstip (minuten of soms uren later) alsnog de juiste personen oppakken. En, heb ik niet het recht net als iedereen om ook weer thuis te komen bij vrouw en kinderen?
Mag jouw zoon of dochter die dient in Afghanistan ook zelf beslissen of het misschien maar tactischer is om terug te trekken dan in plaats daarvan een voetgangersbrug naar zich vernoemd te krijgen?
> - Er is geen agent op straat te vinden, ze rijden
> alleen nog maar rondjes in/op hun ‘voertuig’.
> Persoonlijk contact is er dus niet meer.
Ik ga nog regelmatig op de fiets of te voet door de wijk maar helaas betekent dat wel dat er een koppeltje van 2 dienders “kwijt” is. Want als er ergens iets gebeurt duurt het veel en veel te lang voordat ik er bij kan zijn. Alleen door ons op voertuigen te bewegen kunnen we echt snel ergens zijn. Straatrovers bewegen zich op scooters of motoren. Ovevallers idem dito. 112 meldingen vereisen dat je snel ter plaatse bent, bovendien heb je lopend geen ehbo box, geen defibrilator, geen deken, etc etc. Lopend kun je geen verdachten meenemen, ff een aangifte ter plaatste opnemen? Geen formulieren bij je.. etc.
Kortom, je hebt gelijk voor de aanspreekbaarheid is het slecht maar je moet roeien met de riemen die je hebt en we hebben maar heel weinig riemen.
>
> Doen jullie het slecht? Ja, bar slecht. Is dat de
> politie te verwijten? Ik denk zelf van niet.
Ik doe elke dienst mijn stinkende best. Ik zie het over, over, overgrote deel van mijn collega's dat ook elke dienst weer doen. Stapels met werk op bureau liggen, geen tijd om te eten, toch nog ff snel tussendoor die aangifte op nemen van die verloren portemonnee. Toch weer de deur uit vliegen als er weeeeer iemand is berooft en de daders op een scooter vluchtende zijn. Eenmaal binnen weer snel aan de stapel werken maar eerst nog even bellen met die man van dat verkeersongeval want die wil graag weten waarom de verzekering niet uitbetaald. Oh ja, niet langer blijven werken want er is geen geld meer voor al die overuren, dat wil de baas liever niet, sterker nog eigenlijk moeten er nog mensen uit…. Schijt, gewoon doorwerken. Nog ff dit afmaken, nog ff dat. Even de vrouw bellen dat ik er echt zo aankom hoor.
Nee, ik doe het niet voor het geld.
Ja, ik ben maatschappelijk betrokken.
Ja het raakt mij als ik weer eens geconfronteerd word met de manier waarop mensen met elkaar omgaan.
Ja, het doet mij pijn als ik zie hoe collega's door “de maatschappij” belachelijk worden gemaakt, hoe mensen zonder kennis roepen dat wij het bar slecht doen. Dat wij kil zijn, ambtelijk of zelfs arrogant.
Nee, ik laat mij er niet door weerhouden. Zoals ik al zei, we moeten roeien met de riemen die we hebben en we roeien gewoon door want als we dat niet doen dan drijven we steeds verder af. Daarom gaat de arts in een oorlogsgebied door met opereren, blijft de missionaris in een door geweld verscheurd en uitgeroeid land doorgaan met prediken en daarom zal ik nooit accepteren dat wij niet goed genoeg zijn. Ik ga door en durf met trots te stellen dat dit voor heel veel van mijn collega's geldt. Hoe menselijk en zwak ook wij soms zijn en hoe kil, onprsoonlijk, zakelijk en ambtelijk wij soms overkomen.