Zo is dat, KlaasVaak.
Even een voorbeeld, naar eer en geweten de waarheid.
Mijn broer zijn 2 weken jonge leaseauto wordt gestolen. De politie komt ter plaatse en ‘start een onderzoek’. Dat starten van dat onderzoek wordt, mind you, gemeld in en door de media. Niemand, buiten de politie zelf, weet zeker dat er een onderzoek wordt gestart. Maar … laten we de politie op hun blauwe ogen in hun voordeel geloven. Een paar uur later staat er een vervangende auto op de oprit dus mijn broer kan gewoon aan het werk.
Een medewerker van een verzekeringsmaatschappij die deze diefstal (waarschijnlijk ‘in vereniging) behandelt is 2 dagen later in een voor hem bekende stad voor werkzaamheden. Hij heeft na die werkzaamheden nog wat tijd over en gaat kiezen: ’ga ik nu rechts af dan kom ik in de wijk waar ik meer dan 50% kans heb de gestolen auto te vinden, of ga ik linksaf en ben vandaag eens vroeg thuis? Hij besluit rechtsaf te gaan en zijn vermoeden, dat zijn reden ontleent aan ervaring, blijkt zich te bevestigen; de auto van mijn broer wordt aangetroffen. De politie wordt ingeschakeld en de auto wordt afgevoerd. Ik laat het even voor wat het is waar de vermoedelijke daders en hun bij de verzekeringsmedewerker bekende manier van werken moet worden gevonden.
Maar …. en nu komt het. De media vermeldt in haar waarschijnlijk onwetendheid dat de politie de vermmissing heeft opgelost in die zin dat de gestolen auto is teruggevonden. Jij, ik, een ieder dus, kunnen dat gewoon lezen. En dat geeft de burger een onterecht veiligheidsgevoel. Want de inbreng, het doen terugvinden van de auto, van de politie was nulkommanul. En ik kan mezelf, mijn broer of de verzekeringsmedewerker wel de vraag stellen waarom de politie niet heeft gepost bij de auto totdat de daders zich opnieuw zouden melden bij de auto, maar de vraag stellen is de vraag beantwoorden.