Rob II Schreef:
——————————————————-
> Als uit DNA bewijs en/of vingerafdrukken en/of getuigenverklaringen
en/of enig ander bewijs blijkt dat een verdachte kennelijk op de plaats van het misdrijf was ten tijde van het plegen van het misdrijf
en de verdachte verklaart niets of wenst niets te verklaren
Hmmm. Ben erg benieuwd hoe je DNA kan plaatsen in een tijdslijn (lees: “ten tijde van het plegen van het misdrijf” ).
DNA toont alleen aan dat een verdachte mogelijk ergens is geweest, afhankelijk van welk DNA op welke drager werd gevonden.
Het toont niet aan wanneer het DNA werd achtergelaten.
Ik kan uit een haarborstel enkele haren van iemand wegnemen en die op een PD achterlaten. En dan?
En wat zegt dat over het moment van achterlaten?
Ik kan een limonade- of bierblikje van iemand (waar mogelijk DNA van die persoon op zit) op een PD achterlaten. En dat bewijst wat?
Hooguit kan iemand verklaren dat blikje voor het misdrijf niet gezien te hebben.
Rob II Schreef:
——————————————————-
> Moskovitch heeft daarin gelijk er is nooit 100%
> bewijs dat iemand schuldig is …….
Vandaar ook het gezegde: zeg nooit nooit. M.a.w., die Moskovitch zei dat waarschijnlijk in een hele andere context en die context wordt hier even verkracht. Hij zal daar wel een OvJ mee bedoelen want die lullen altijd alsof ze bij elk misdrijf ooggetuige zijn geweest. Ze weten ook altijd precies wat iemand op dat moment dacht (verschil tussen moord en doodslag) en meer van dat soort kolder.
Daar heeft Zembla geloof ik een hele uitzending aan besteed. Het is niet altijd zo dat OvJ's de zaak moedwillig besodemieteren maar ze zijn ‘te dom’ om de rapporten van bijvoorbeeld een NFI te kunnen lezen. Zo'n NFI medewerker gaf daar een mooi illustratief voorbeeld van;
Als wij zeggen: ‘een aap heeft 2 ogen’, dan zegt een OvJ: ‘het heeft twee ogen, dus is het een aap’.
Jammer Ingrid dat je het niet kan laten om denigrerende opmerkingen te maken over opsporingsambtenaren. Een hardnekkig misverstand is dat een Universitaire titel automatisch zoiets als “wijsheid” en “verstand” met zich meebrengt. De fouten die terecht aan de kaak gesteld zijn betreffen de hele strafrechtketen van de meest “eenvoudige” opsporingsambtenaar tot de president bij Hoge Raad. Opleiding of intellect als de kritische factor inbrengen is onnodig denigrerend, maar getuigt ook van een slecht doordachte analyse van het probleem. Psychologische processen (zoals tunnelvisie) lijken veel eerder de oorzaak en dit is - zo is gebleken - iets dat alle intellectuele niveau's doorkruist (incl. de advocatuur).
Daarnaast is het zo dat opsporingsdiensten (er is meer dan alleen politie) in toenemende mate ook hoger opgeleide rechercheurs in dienst hebben.
Verder deel ik de kritiek. Inderdaad horen opsporingsambtenaren alle aanwijzingen serieus te nemen, zowel belastend als ontlastend. De voorbeelden waar de topic mee start zijn niet sterk omdat dit nu precies de voorbeelden zijn die hebben geleid tot aanpassing van het rechecheproces op diverse terreinen (denk aan tegenspraak, review, contra onderzoek, aanvullende trainingen, diverse personeelsbeleid etc.), of deze aanpassingen ook een verbetering zijn is iets wat de langere termijn moet uitwijzen. Met oude koeien komen om vast te stellen dat verbeteringen n.a.v. die oude koeien niet helpen geholpen is niet meer dan stemmingmakerij (gevoed door frustratie?). Het is een illusie te denken dat het nooit meer zal voorkomen dat iemand ten onrechte wordt veroordeeld, de kans daarop moet wel geminimaliseerd worden. Vergeet even niet dat er waarschijnlijk heeeel veel mensen ten onrechte vrijgesproken worden. (ten onrechte niet in de juridische zin, maar in de zin dat ze het in werkelijkheid wel gedaan hebben).
Het heeft ook niet zoveel met lage opleiding te maken want het is volgens mij eerder zo dat hoe hoger opgeleid, hoe hoger de belangen en dus vervalt men sneller in liegen en bedriegen. Kijk, een agent 1 streep in zijn eerste maand kan emotioneel wel erg bij een zaak betrokken zijn maar een OvJ met toch niet een LOI diploma BOA op zak wil natuurlijk stappen maken in zijn carriere. Die gaat over spreekwoordelijke lijken.
Daarbij, we hebben aan de ene kant alle professioneel goed opgeleide opsporings-, vervolgings-, en rechtsprekende instanties en aan de andere kant een volstrekt onwetende verdachte. Als je het dan niet tot een veroordeling weet te brengen, ook al is de verdachte 100% dader, dan moet je dat de verdachte niet kwalijk nemen.
Natuurlijk rijsbergen, aan de ene vorm van bewijs wordt meer waarde gehecht dan aan een andere. Waar het hier om gaat is dat onze Rob hier weet te melden dat als er meer belastend bewijs is dan ontlastend bewijs dat dit dan zou moeten leiden tot een veroordeling. Zo wordt er JUIST binnen de verhouding belastend/ontlastend bewijs meer waarde gehecht aan ontlastend bewijs omdat het belangrijker is dat een onschuldige NIET veroordeeld wordt dan een schuldige WEL veroordeeld wordt. Om maar eens een percentage te noemen, een verhouding 25 procent ontlastend bewijs en 75 procent belastend bewijs zou zomaar kunnen leiden tot vrijspraak als een OM een procedure met deze verhouding al zou aandurven.
“Een veroordeling is gebaseerd op het feit dat er meer bewijs van schuld dan van onschuld is. ”
Dit zijn de precieze woorden die Rob heeft gebruikt.
Het klopt dus gewoon wat hij zegt.
Als iemand wordt veroordeeld is er meer bewijs van schuld dan van onschuld.
Anders wordt hij niet schuldig verklaard.
Hij heeft het niet gehad over heet aantal belastende en ontlastende bewijzen.
Het kan zomaar 3-3 zijn en dan kan hij toch veroordeeld worden of vrijgesproken worden.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's