Het ligt genuanceerder. De agent die zijn quotum niet haalt krijgt zijn of haar jaarlijkse periodieke verhoging niet, je kunt dit als een korting zien maar dat is het niet. Deze verhoging is nml niet een standaardrecht, maar wordt alleen toegekend als iemand voldoende heeft gefunctioneerd. Kennelijk heeft men in Rotterdam in het contract de mogelijkheid opgenomen deze jaarlijkse verhoging niet toe te kennen als het bonnenquotum niet gehaald wordt, hoe stringent het uitgevoerd wordt is nog maar de vraag. Dit is geen nieuws. Ongeveer 15 jaar geleden waren dergelijke afspraken er ook al bij de politieregio Utrecht waar ik werkte, het quotum was toen 100.
Het bericht is verder onvolledig omdat er niet uit op te maken valt of er ook nog andere criteria zijn waaraan de het werk van de agent beoordeeld wordt, zijn er compensatie mogelijkheden etc. Zoals in elk bedrijf probeert men grip te krijgen op het functioneren / prestaties van medewerkers en daarbij probeer men resultaten inzichtelijk / meetbaar te maken. De politie kampt al jaren met het vinden van een systeem waarmee de prestaties van dienders inzichtelijk gemaakt kunnen worden. Vergeet even niet dat ook dienders het prettig vinden dat hun luie collega's achter de vodden worden gezeten en er niet een soort communistisch systeem is waarbij het niet uitmaakt of je veel of weinig werk verzet. Vooral de minder actieve politiemens zal bij elke vorm van “druk” op zijn / haar achterste benen gaat staan.
Een prestatieafspraak voor bonnen ligt nu politiek gevoelig, maar feitelijk gezien valt het reuze mee. Voor een straatdiender komt dit neer op ongeveer 1 bekeuring per werkdag en dat is echt niet zo gek. Elke diender wordt per dag wel geconfronteerd met een schofterige overtreding.
Als je dan als diender zomaar iemand op de bon slingert omdat je deze norm moet halen zegt dat in de eerste plaats iets over de creativiteit van deze diender, ik vind dat niet professioneel.
Voor politiemensen die minder op straat zijn gelden weer andere normen. Mijn probleem met dit soort afspraken is dat het management van de politie er een handje van heeft om de prestaties van een agent op een te simpele / eenzijdige manier vast te stellen. Zij grijpen dan naar dit soort direct meetbare prestaties terwijl zij ook op andere creatievere manieren zicht kunnen krijgen op hoe een agent zijn/haar werk doet. Hoe vaak gaat een chef eens een dienst mee om te kijken wat zijn / haar agenten op straat doen, hoe zij met mensen communiceren, hoe effectief zij zijn etc. Daarnaast als je naar bonnen kijk, kijk dan ook naar het aantal processen-verbaal die de agent heeft opgemaakt etc en brengt dit met elkaar in balans. Op deze manier meten en kijken naar de prestaties van agenten kost meer tijd en doet meer een beroep op de creativiteit van de chef, m.i. zijn zij vaak veel te makkelijk.