Ik heb geleerd dat mensen in hun teleurstelling vaak niet het hele verhaal vertellen.
Daar zijn verschillende redenen voor te bedenken.
Dat is geen negativisme van mijn kant, dat is realiteitszin, dat is mijn referentiekader.
En het was slechts een vraag en geen conclusie, ik zei immers niet “uw neefje heeft dus niet de hele waarheid vertelt”
maar “misschien heeft uw neefje niet alles verteld?” (bemerk het vraagteken)
Ook u, DePeter, gaat mee in de teleurstelling en leest niet helder wat er staat. 
Een voorbeeld van afgelopen nacht:
Iemand staande gehouden voor een openbare orde probleem, identiteitscontrole, de persoon bleek gesignaleerd te staan.
Ik had (nog) geen details waarom precies, maar ik was vlakbij het politiebureau dus met de persoon naar het bureau om het uit te zoeken.
Aan de persoon het standaard verhaal verteld: mogelijk nog een boete open dus dat gaan we uitzoeken. In geval van een boete kun je na betaling weer weg.
Op het bureau bleek het om een vonnis van de rechtbank te gaan: ruim 7 weken hechtenis opgelegd voor een eerdere zaak waarin de persoon verdachte was.
De eerste reactie van die persoon: “Daar weet ik niks van, ze hebben mij niets verteld, ik wist niet dat er een zitting was, ik kende de uitspraak niet.”
Mijn antwoord: “Dat is vreemd want als je als verdachte in deze zaak bent gehoord wordt altijd gevraagd waar je juridische post naartoe moet.”
Zijn reactie: “Ik kom nooit thuis en ik lees geen post.”
Tja…aan wie ligt het dan dat de persoon niets wist?
Als ik niet gereageerd had op die persoons eerste uitspraak dan had het misschien zo geleken dat hij inderdaad van niets wist en dat de post naar een verkeerd adres was gestuurd.
In de teleurstelling dat de persoon moest ‘zitten’ wist hij van niets en dat was de schuld van een fout bij Justitie.
Later bleek de persoon geen post te lezen en was daarom niet op de hoogte van de zitting en de latere uitspraak.
In de emotie van de persoon was het de schuld van een ander.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
