Ik geloof niet dat een baan bij de politie statusverhogend is.
Over het algemeen wordt een agent alleen geassocieerd met BOA-flitsteams en verder niet.
De meeste collega's gaan niet naar verjaardagen of als ze gaan zwijgen ze over welk werk ze doen.
Dan je zin: “genoeg middeltjes voorhanden”.
Ik denk niet dat een agent “middeltjes voorhanden heeft”. Althans niet meer dan een loodgieter.
En werving en selectie heeft alleen contact met toekomstig agenten.
Bovendien zijn dat geen doktoren.
Je wordt gekeurd door een commerciele medische dienst.
Voor zover mij bekend maakt deze alleen de uitslag: geschikt of ongeschikt voor het vak bekend.
Bovendien is het een momentopname.
Angstremmers? Geen idee wat dat zijn en ik heb nog nooit het idee gehad dat ik angstremmers nodig had.
Het is wel eens ‘spannend’ maar angstig? Gevaar wordt getracht te vermijden door training en procedures.
En op het moment dat het spannend wordt is het te laat om angstremmers te slikken. Wat dat ook mogen zijn.
En dagelijks angstremmers slikken voor dat ene spannende moment waarvan je niet weet wanneer het zich voor doet werkt ook niet.
En “if you can't stand the heat: get out of the kitchen”. Functioneer je niet als het er op aan komt dan wordt dat vanzelf zichtbaar.
En die database met gegevens wordt gelogd.
Bij raadplegen moet ingevoerd worden door wie (welke medewerker), voor wie (welke medewerker), voor wat (welk doel) en zelfs onder welk artikel van de wet op de politiegegevens de bevraging valt.
En zo spannend is het allemaal niet. Je ziet alleen de antecedenten: welke strafbare zaken iemand heeft gepleegd, of iemand gesignaleerd staat, of iemand boetes open heeft staan.
Alleen bijzondere takken van dienst zien nog iets meer aan gegevens.
Het is net als werken in een snackbar of chocoladefabriek: de eerste keren snoep je van de patat en chocolade en na een week boeit het je niet meer.
Het raadplegen is de eerste keren is het interessant en een beetjes spannend. Daarna is het een deel van je werk en business as usual.