Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Starsky79
Ja een paar dingen tegelijk aan het doen en dan gaat het fout….Sorry;)
Een moordwapen kan niet altijd teruggevonden worden. In een huis zijn vele losse electrasnoeren en altijd bestaat de mogelijkheid dat de verdachte dit heeft meegenomen en ergens heeft weggegooid. Een moordwapen kan extra bewijs opleveren zowel belastend als ontlastend maar het niet (kunnen) terugvinden is niet automatisch ontlastend voor de verdachte. Die hoeft immers niet mee te werken aan zijn eigen veroordeling en heeft dus alle belang dat het wapen zoekt blijft.
Het OM zal de rechter overleggen wat het gedurende het onderzoek heeft gevonden en waarvan het meent dat daarmee de schuld van de verdachte kan worden bewezen. De advocaat (die alles voor zijn client over heeft) zal/kan zijn best doen om dat bewijs te ontkrachten danwel de rechtmatigheid van dat bewijs aan te vechten.
Het OM heeft zelden de luxe om in een zaak uit een schier onuitputtelijke bron van bewijsmiddelen te putten. Er is meestal maar een beperkte hoeveelheid bewijs en als daar een deel van weg valt dan blijft “te weinig” over om de rechter te kunnen overtuigen. Het OM blijft voor het bewijs afhankelijk van wat de politie gedurende het onderzoek boven water weet te brengen.
Op dit moment verdwijnt al een kwart tot een derde van de zaken in de “prullenbak” omdat er te weinig bewijs is om een veroordeling te kunnen krijgen en dan hebben nog niet eens over de zaken waarvoor de politie geen tijd en geen mankracht heeft om ze op te pakken.
Als elke onderzoeksstap die wordt ondernomen in een strafonderzoek uitgebreid beschreven moet worden in een proces-verbaal ontaard ook in een “eenvoudige” zaak in pv's van vele tientallen pagina's en wordt uiteindelijk een onleesbare berg papier en vraagt tijd die er gewoon niet is. Men klaagt nu al over te veel bureaucratie…… Men beschrijft dus nu alleen die handelingen die daadwerkelijk wat opgeleverd hebben en andere handelingen worden kort in een “journaal” vermeldt danwel met een korte zin in het proces-verbaal.
De Wet heeft de politie de verplichting opgelegd om te bemiddelen in de schade die door een misdrijf is veroorzaakt, tussen verdachte en slachtoffer. Als daarover niets of te weinig in het proces-verbaal staat dan kan justitie inderdaad zelf het slachtoffer bellen maar zo heeft de Wet dat niet bedoeld. Daarom worden die pv's dus teruggestuurd. De politie heeft immers zijn werk niet (volledig) gedaan.
Ik vind dat je nogal negatief bent over de verdediging. De verdediging gaat van de onschuld uit anders zou de verdediging waarschijnlijk niet eens verdedigen. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat er omstandigheden zijn die de verdediging kan opvoeren om er een lagere strafoplegging uit te slepen. Ik noem maar iets als ontoerekeningsvatbaar. Maar goed, die discussies hebben we al vaker gehad op dit forum.
Natuurlijk zal een moordwapen niet altijd gevonden worden. Maar wanneer een verdachte bekend, aangeeft waarmee de moord is gepleegd, dan lijkt het mij een volgende logische stap dat, om de bekentenis te ondersteunen, de verdachte gevraagd wordt waar het moorwapen dan is. Het staat hier niet eens vast of de moord daadwerkelijk met electriciteitsdraad is gepleegd. En je geeft allerlei redenen waarom de politie niet alles kan onderzoeken, waarbij je echter voorbij gaat aan de kritiek van de rechter dat na de bekentenis nauwelijk verder opsporingsactiviteiten zijn verricht. En dan maar “zeuren” dat advocaten van verdachten wel alles voor hun clienten uit de kast halen. Voor alle duidelijkheid, een verdachte hoeft niet te bewijzen dat hij onschuldig is, het OM zal moeten aantonen dat de verdachte schuldig is.
Als, door wat voor reden dan ook, de politie niet alles uit rechercheert wat mogelijk zou zijn, en de rechter vind, doordat een (goede) advocaat dat blootlegt, het bewijs niet voldoende, dan kan je toch niet beweren dat die advocaat daarmee de maatschappij niet goed dient? De kans dat daarmee daders onbestraft blijven is aanwezig, maar zou moeten voorkomen dat onschuldigen veroordeeld worden. In het geval Ina Post staat volgens mij zeker niet vast dat zij het niet gedaan heeft, net zo min dat vast staat dat zij het wel gedaan heeft, en dus volgt er vrijspraak. Het advocaten team heeft gewoon gedaan waar zij voor ingehuurd zijn, helaas heeft het OM en de politie wel wat steekjes laten vallen.
En dat niet alle onderzoekshandelingen in het dossier opgenomen worden dat zal best, maar de zoektocht naar een moordwapen is toch niet niet iets onbelangrijks dat je daar niet op z'n minst even bij stil kan staan. Het gemak waarmee gezegd wordt dat iedereen daar van uit kan gaan, wordt namelijk meteen teniet gedaan door de constatering dat er na de bekentenis nauwelijk opsporingsactiviteiten zijn verricht. Als op aangeven van de verdachte een snoer “boven water” was gekomen dan was de zaak misschien wel rond geweest, maar het feit dat er niets boven water is gekomen terwijl de verdachte bekend zou er ook heel goed op kunnen duiden dat de verdachte helemaal niet weet waar het moordwapen is, omdat de verdachte niet de dader is.
De bekentenis in deze zaak bevatte geen “harde” daderkennis, en de “zachte” daderkennis had de verdachte ook in de media op kunnen doen, dus behalve dat de verdachte een aantal keer gezegd heeft dat zij de dader was en bovendien later ook weer introk (al dan niet op aanraden van een advocaat), was de bekentenis verder van weinig waarde. Het enige nieuwe zou mogelijkerwijze het snoer kunnen zijn geweest, daar is kennelijk naar gezocht maar niet gevonden. Maar wat maakt het uit, de verdachte heeft bekend dus op naar de volgende zaak. Dat is wat bot gezegd, maar dat is een beetje het beeld wat ik in de uitspraak lees.
Inderdaad is het OM afhankelijk van hetgeen de politie “boven water” heeft kunnen brengen, en dat is in deze zaak bitter weinig. Veel is opgehangen aan de bekennende verklaring die later weer is ingetrokken, en voor mij is het onbegrijpelijk dat het OM maar bleef volharden in deze zaak, en ook verschillende rechters kon overtuigen van de schuld.
Dergelijke grote onderzoeken zijn echter nooit helemaal tot in alle puntje uitgezocht. Het ontbreekt gewoon aan de tijd en de capaciteit en niet zelden geld om dat te doen. Bij elk groot onderzoek wordt een inschatting gemaakt hoeveel capaciteit er moet en kan worden ingezet en hoeveel tijd daarvoor kan worden uitgetrokken. Op deze berekeningen is van invloed of men reeds een verdachte op het oog heeft en/of deze verdachte reeds vast zit.
Zit een verdachte vast dan weet je dat je over 107 dagen een zo goed als ronde zaak moet hebben. Uitsluitend de rechter kan dan nog bepalen of er nog verder onderzoek moet worden verricht voordat de rechter inhoudelijk gaat oordelen over de zaak.
Zit er nog geen verdachte vast dan heb je wat meer ruimte. Die ruimte wordt echter ook beperkt door andere factoren. Heb je een rechercheteam van 30 man en 1 moordzaak dan kan je 30 man inzetten op die ene zaak. Door vacatures, ziekte, verlof, cursus en andere oorzaken zal je effectief minder man/vrouw hebben maar je kan wat je hebt inzetten. Heb je echter 3 moorden liggen dan kan je per zaak maar 10 man inzetten. Komen er dan nog 2 bij dan begint de spoeling erg dun te worden. Want die zaken kunnen ook niet blijven liggen. Zaaken moeten dus afgerond worden ander blijf met vele half onderzochte zaken zitten.
Hoe dan ook op enig moment moet er beslist worden een punt te zetten onder het onderzoek. Bekeken wordt dan hoeveel bewijs is er verzameld en of dat voldoende is om de (mogelijke) verdachte veroordeeld te kunnen krijgen. Zo ja, dan is de streep snel gezet ook al valt er wellicht nog wat (verder) te onderzoeken. Zo nee, dan wordt bekeken wat de reeele kans is om meer bewijs te kunnen verzamelen. Is die kans klein dan wordt het onderzoek beeindigd met wellicht wel een sepot (bij een aangehouden verdachte) of een oplegging (voor een cold case in de toekomst) is die kans groot dan wordt het onderzoek verlengd en wordt na een bepaalde tijdspanne wederom eenzelfde overweging gemaakt. Heb je een bekentenis van de verdachte die op voorhand weinig of geen reden tot twijfel geeft over de juistheid van die verklaring (daderkennis) dan is de streep natuurlijk ook snel gezet.
Ik vermoed dat het in de zaak Ina Post ook op deze wijze is gegaan. Er waren kennelijk voldoende feiten en omstandigheden die wezen in de richting van mevrouw Post die vervolgens om die reden als verdachte kon worden aangemerkt. Als verdachte van een ernstig levensdelict wordt je niet met fluwelen handschoenen aangepakt. Als er dan verklaringen worden afgelegd (tot 3x toe) waarin verdachte bekent het gruwelijke feit te hebben gepleegd en niet blijkt dat die verklaringen aantoonbare inhoudelijke onjuistheden bevat heb je als snel voldoende materiaal om de zaak voor de rechter te brengen. Als die dan ook van mening is dat het gevonden materiaal voldoende is om het verweten feit bewezen te verklaren is er geen enkele noodzaak meer tot verder onderzoek en kan de volgende zaak opgepakt worden. Zeker als vervolgens het vonnis van de eerste rechter wordt bevestigd in hoger beroep en vervolgens ook de Hoge Raad geen gronden voor cassatie aanwezig acht. Een onderzoek is dan ook echt afgesloten.
Ten slotte vindt ik het knap dat men thans 20 jaar later de diagnose kan stellen dat de verdachte op het moment van de verhoren door de politie leed aan een bepaalt stressyndroom.
De verdediging gaat niet voor de onschuld van de verdachte. De verdediging vraagt in beginsel niet of de verdachte het feit wel of niet heeft begaan. Uitzondering is als het bekennen van het feit in het belang van de verdachte is. In alle gevallen houdt de advocaat zich alleen bezig of de rechten van zijn client in de breedste zin van het woord worden gerespecteerd en correct toegepast.
Een advocaat wil waarschijnlijk voor zijn eigen gemoedsrust vaak niet eens weten of zijn client het delict wel of niet heeft begaan.
Er zijn ook advocaten die vanuit dat oogpunt bepaalde zaken ook niet willen behandelen omdat ze dat hun geweten niet durven aan te doen.
Heb je een bekentenis van de verdachte die op voorhand weinig of geen reden tot twijfel geeft over de juistheid van die verklaring (daderkennis) dan is de streep natuurlijk ook snel gezet.
Ik vermoed dat het in de zaak Ina Post ook op deze wijze is gegaan
Het hof zegt nu juist dat de verdachte geen “harde” daderkennis had, en dat de “zachte” daderkennis die gegeven werd gewoon in de media stond. Wat mij bevreemd is dat dit voor andere rechters geen probleem was en dus wel tot een veroordeling kwamen
Nee dat citeer je niet geheel correct. Het Hof oordeelt dat niet uit te sluiten is dat de verdachte de “daderkennis” op andere wijze heeft verkregen dan als de feitelijke dader. Niet uitgesloten is dat hetgeen zij verklaart heeft is gebaseerd op basis wat zij in kranten had gelezen en niet doordat ze die handelingen feitelijk gedaan heeft.
Dat de rechters destijds niet zo geoordeeld hebben? Tja, mevrouw Post heeft nu 20 jaar de tijd gehad om haar huidige proces houding voor te bereiden. Destijds had ze daar aanmerkelijk minder tijd voor en waren haar (uiteindelijk) ontkennende verklaringen kennelijk onvoldoende om de bekennende verklaringen van tafel te krijgen.
