Hyper, Als iemand echt geinteresseerd is, en ik weet wie dat persoon is, dan vertel ik heus wel waar ik werk.
Maar praten over gebeurtenissen? Waarom? Ik zie zovaak dat collega's daar over praten tegen derden. Heeft totaal geen zin en sterker nog, kan het onderzoek in gevaar brengen. Aldus: Lans.
Oké, in deze context begrijp ik het volledig Lans, dat was me bij jou vorige reactie niet duidelijk geworden, daarbij dacht ik dat je dat standaard bij bijvoorbeeld controles deed. En baseerde daar mijn mening op, dat zoiets dan wel erg snel uit kan komen.
Dat ik niet vertel moet je zien bij bv kroegbezoek. Ik weet als geen ander wat het teweeg brengt als je vertelt dat je bij de politie werkt. Ik heb argumenten genoeg om hun verjaardag-praatjes-strafrecht onderuit te maaien. Precies zoals KlaasVaak het al aangaf. Maar zal ik je wat zeggen Hyper; Aldus: Lans.
Ik heb daar gewoon geen zin in.
Als de nood aan de man is, ben ik de 1e die vooraan staat. Maar de eerste de beste die ik amper ken, die gaat het geen moer aan waar ik werk.
Als ik thuis ben, heb ik geen zin in een vage achterbuurman die bij mij aan de deur staat met geneuzel over een bekeuring die hij heeft gehad.
Ik heb in grote onderzoeken gezeten, geen kleine jongens. Ik zal maar net tegen die vage achterbuurman verteld hebben waar ik werk. Laat die achterbuurman nou net vrienden zijn met die geen kleine jongens. En nee, ik ben niet bang. Maar heb geen zin in dat geneuzel. Ik hoef geen AT-er in de schuur te hebben omdat er mogelijk wat kan gebeuren. Ik heb geen zin als ik naar buiten loop de omgeving te checken of ik auto's zie die daar niet horen.
Nou, dat vind ik nou erg “kinderachtig” Lans, bij ons kroegbezoek had je daar ook geen moeite mee, en dat nog wel nadat na ons bezoek de dienst milieuinspectie de tent liet sluiten.
Nee hoor geintje, ik geloof zeer zeker dat jij je collega's niet laat vallen, en dit past helemaal in het plaatje wat je ons destijds ook gevraagd heb, namelijk niet je echte naam en plaats waar je werkt kenbaar maken. Zoals je weet, hebben wij dat niet gedaan en zouden wij dat ook nooit doen. Wij zijn de laatsten die een onderzoek zouden willen frustreren.
Ik ben altijd eerlijk en correct, mijn collega tijdens dat onderzoek ook. Echter zijn woning is onder vuur genomen. Niet vanwege hem, want ze vonden hem echt een geschikte gozer, maar wilde puur een signaal af geven. (wat overigens de plank totaal heeft misgeslagen) Maar desalniettemin, ik heb geen zin in dat gedoe.
Angst is inderdaad een slechte raadgever, maar ik zie het in de context: Liever voorkomen dan genezen. Aldus: Lans.
Je bent alleen je afspraak nooit nagekomen om een tegenbezoekje te brengen, maar dat is een kleinigheidje, ik heb zelf ook nog zulk soort “rekeningen” open staan naar anderen toe, maar druk, druk, druk, en zeker op grotere afstanden schiet het er dan gauw bij in. Overigens zijn bovengenoemde signalen van de gekke, maar goed daar zal die kneus dan ook wel achter gekomen zijn. Ik begrijp dat je het niet uit gaat lokken.
Wat heb ik er in godsnaam aan om te vertellen waar ik werk? Waarom zou ik discussies gaan opwekken waar ik totaal geen zin in heb? Waarom zou ik interessant willen gaan praten over het feit dat ik gisteren mijn pistool moest trekken en een waarschuwingsschot heb gelost? Om interessant gevonden te worden? Ik zie geen enkele noodzaak om daarover te praten. En wat is de meerwaarde dat de ander weet dat ik politieagent ben?
Ik heb liever dat iemand met mij wil praten om wie ik ben, niet vanwege het feit dat ik agent ben. Die mensen kom ik tijdens mijn werk wel tegen. Aldus: Lans.
Nee nogmaals in deze context geloof ik jou voor de volle 100%, jij bent niet het type bluffertje of groter dan je bent, dat hoef je tegenover mij niet te bewijzen, ik heb je leren kennen als een toffe gozer met een flinke dosis humor, die overigens destijds wel op het afgesproken punt stond, met de nodige voorzichtigheid en terughoudendheid, zodat je geruisloos kon weggaan als je twijfelde zonder dat we ooit een schim van jou gezien zouden hebben .
Daarnaast, ik werk ook in een eenheid, waarbij het absoluut een vereiste is dat zo min mogelijk mensen weten dat ik diender ben. Sterker nog, voordat ik daar kwam, werd dit benadrukt. Ik ga fotografen ook uit de weg. Ik wil niet op TV, niet in de krant en niet met mijn gezicht op internet. Wat daar de risico's van zijn hoef ik denk ik niet uit te leggen. Ik ben ook absoluut een tegenstander van de “ouwe jongens krentenbrood” mentaliteit die tegenwoordig bij de politie heerst: Hyves, Twitter, webblogs Facebook etc. Voorbeeldje is onlangs dat YouTube filmpje. Profielfoto's van collega's, even van de politie-website gehaald. Aldus: Lans.
Lekker ouderwets, maar ik geef je groot gelijk, ook mij (al is het vanuit een andere positie als jou) hebben ze gevraagd om elke stap te gaan twitteren, om de dooie dood niet, je hing ook geen briefje op de deur dat je weg was, de moderne versie twitteren is net zoiets in mijn mening.
Ieder persoon die ik amper ken, (anders vraagt hij niet waar ik werk natuurlijk), en waarbij ik bekend maak wat mijn werk is, is een potentieel risico. Ik weet niets van die vent, morgen is hij misschien het subject van een groot onderzoek. Zonde.
Mocht ik toch eens ontmaskerd worden, wat echt wel eens is gebeurd, dat iemand zegt: “Hè? Je zei dat je elders werkte?”
Dan zeg ik: Waarom denk je dat ik dat heb gezegd? Tot nu toe niets anders dan een glimlach en een bevestiging van: “Ja, dat snap ik wel.” Aldus: Lans.
Is volstrekt duidelijk nu.
Dan kan jij het misschien wel van mij tegen willen vallen, maar ik zoals hierboven beschreven, echt mijn redenen ervoor. Agent zijn is mijn werk, niet iets waar mijn (privé leven) omheen draait.
Als ik het zo open en bloot zou willen hebben, dan stond ik hier ook niet met een nickname. Brengt mij op de volgende vraag Waarom heb jij een nickname? En niet jouw echte naam?
Groetjes, Lans
Zoals je het nu uitgelegt heb, vind ik het meer passen bij de Lans die ik ken, als de eerdere reactie, dus valt het me niet meer tegen. En dat ik op deze prikborden een nickname heb, komt omdat ik daar als digibeet zo'n 10 jaar geleden voor koos op advies van anderen. Zeker op het antipsychiatrie/ jeugdzorg gebeuren is die nickname de laatste decennia een begrip geworden, waardoor ik dat niet (ook op advies) meer veranderd heb. Serieuze mensen die mij benaderden aangaande deze materie, hebben stuk voor stuk mijn echte naam/ mailadres/ vaak nog telefoonnummer en in speciale gevallen mijn adres. Ook heb ik met evenementen op dit gebied vaak genoeg met volledige naam en met mijn kokosnoot openbaar gestaan. In sommige kranten heb ik altijd onder mijn eigen naam en woonplaats gereageerd. Dus houd het maar op een begrip, en ook ik hecht weleens waarde aan privacy, serieuze mensen bereiken je uiteindelijk toch wel, de rest hang ik net als jou apart, oftewel wil ik geen energie in steken. Groetjes v Hyperactief A-P.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
