Ik zit slechts in een middenkaderfunctie bij de politie, d.w.z. ik ben wijkagent in een middelgrote gemeente. Ik heb niet veel verstad van georganiseerde misdaad omdat ik er nog niet mee te maken heb gehad, hoewel ik er wel inwoners van mijn gemeente ken die zich daarmee bezig houden. Maar ik vind, gebaseerd op mijn ervaring, dat ik de zaken aan dien te pakken waar burgers direct last van hebben. Daarmee bedoel ik dus de inbraken, straatroven, parkeeroverlast en jeugdproblematiek, om nog maar te zwijgen van de hondenpoep.
En ja, als ik op straat loop dan kijk ik door een blik van ervaring. Ik probeer tunnelvisie uit te bannen, maar daar ontkom je nooit helemaal uit. Je ziet een persoon op straat lopen en die beoordeel je aan de hand van zijn voorkomen, uiterlijk, gedrag en soms ook huidskleur. Nu ken ik gelukkig de meeste raddraaiers uit mijn gemeente en als ze protesteren tegen het feit dat ze wéér gecontroleerd worden zeg ik ook zonder omhaal dat ik dat doe, omdat ze zich in het verleden misdragen hebben. Ik zeg ze gewoon recht in het gezicht dat ze een inbreker/dief/straatrover zijn. Gek genoeg neemt dat vaak de bezwaren weg, omdat je met open vizier strijdt.
Iedereen verdient een tweede kans. En een derde. Maar ik behoud mij voor wat Reagan ooit tegen Gorbatsjov zei “vertrouwen is goed, maar controle is beter”
jobthecop