Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
DePeter
Dank dat je mijn excuses wilt aanvaarden.
Ik neeem je advies betreffende vragen stellen mee.
grtzzz
KlaasVaak. Schreef:
——————————————————-
> "De agenten in opleiding werden stuk-voor-stuk een
> kamer ingeduwd met een gevaarlijke K1 fighter, als
> onderdeel van hun weerbaarheidtest/training. "
> Er staat toch agenten in opleiding en niet
> sollicitanten?
>
Heel goed gelezen, bravo!
Volgens de informatie worden de aangenomen sollicitanten via tijdelijke contracten in opleiding genomen. Heel wat tijd om hun stressbestendigheid nader te bekijken…
> Stress nog geen PTSS.
Inderdaad. Volgens de DSM IV is het ook geen tijdelijk uit het veld geslagen zijn door de confrontatie met een dode. PTSS treedt op na een traumatische ervaring waarbij men zelf in levensgevaar is geweest, danwel een ernstige aanranding van de eigen integriteit meemaakt. Hoe gruwelijk ook wat men meemaakte in de voorbeelden van de documentaire, bij lange na geen PTSS waardige situatie. Dus dit zou ik ook wel nader verklaard willen zien.
> Zoals ik zei: Ik kan op mijn sollicitatie nog
> nooit een stressmoment gehad hebben en toch labiel
> zijn.
En als ik vragen mag, wat zou dat moeten zijn labiel? PTSS is geen labiliteit, maar ernstige stress!
>
> Ook kan er iets in mijn naaste omgeving gebeurd
> zijn wat mij om die reden erg aangreep en waarvoor
> ik psycholoog benaderd heb.
> Vervolgens zou het mij een worst kunnen zijn wat
> ik tijdens mijn werk aantref omdat dat juist niet
> mijn naasten betreft.
Ik weet niet wat je hiermee wilen zeggen. Nadere verklaring?
> Ook kan ik zeer stabiel zijn maar kan het zomaar
> gebeuren dat ik 'in de hoek zit waar de klappen
> vallen' en er kort na elkaar veel ernstige
> incidenten gebeuren. Dan breek je wellicht een
> keer.
Misschien dat men kijkt hoe snel men herstelt van zulk ‘letsel’, als mate voor de stressbestendigheid. Aangezien men het heeft opgenomen in de selectieprocedure, en aangezien vele agenten erdoor uitvallen, blijf ik bij mijn conclusie: Men maakt fouten tijdens de selectieprocedure, psychologisch en/of aangaande de integriteit…
> Er is op PTSS niet te werven of te selecten
> (tenzij je al je hele leven bij 3 psychiaters
> loopt).
Zie mijn conclusie hierboven.
> En een bevestiging van JOUW conclusie een FEIT?
> Tja dan heb jij altijd gelijk.
Weer uit zijn verband gerukt!
Volgens de informatie worden de aangenomen sollicitanten via tijdelijke contracten in opleiding genomen. Heel wat tijd om hun stressbestendigheid nader te bekijken…
Op de academie werken voornamelijk (oud)politieagenten en geen psychologen
Dus wie wat beoordeeld: geen psychologen en geen PTSS.
Aangezien men het heeft opgenomen in de selectieprocedure, …
Voor de 100.000 ste keer: men heeft het niet opgenomen in de selectieprocedure. Zucht.
Men maakt fouten tijdens de selectieprocedure, psychologisch en/of aangaande de integriteit…
Wat heeft de integriteit nu ineens in DEZE discussie te maken?
Kijk, BennieMak. Ten eerste staat jouw nickname me wel aan. Straalt uit wat je laat zien. Maar je etterbakt maar door. Als iemand, die er verstand van heeft, zegt dat 1 + 1 als uitkomst niet anders heeft of kan worden dan 2, dan dram je maar door tot het ooit een keer 3 of wellicht iets anders wordt, omdat jij er ook verstand meent te hebben. Maar dat blijkt in veel gevallen niet het geval.
PTSS is voor de politie een moeilijke zaak. In de laatste jaren pas erkend bij de politie als een probleem bij agenten. We, en jij ook, hebben allemaal Zembla gezien of kunnen zien, en zelfs de hoogste baas is op de hoogte van slechts 300 + gevallen terwijl het er volgens onderzoek duizenden zijn.
En nou ga jij ons uitleggen hoe de politie moet screenen bij sollicitaties, terwijl de politie er nog niet eens de vinger op kan leggen wat het precies is en hoe je dat herkent.
Je hebt ook een volledig verkeerd beeld van de politie. Wellicht ook op het verkeerde been gezet door de politie zelf die zichzelf ziet als professionele organisatie waar voornamelijk professionals werken.
Maar, dat is het niet. Het zijn gewone mensen met al hun tekortkomingen, geen supermensen. Als een KlaasVaak schrijft dat hij het liefst werkt met collega's die hij kent omdat hij niet weet wat een onbekende collega doet of kan gaan doen in stresssituaties, dan weet je eigenlijk al genoeg.
Als je wat mensen kent, ook in je sociale leven, die bij de politie werken of hebben gewerkt, dan heb je al snel een ander beeld. Wat ik eerder schreef. Een club waar men elkaar het licht in de ogen niet gunt. Ordinaire afgunst. Het zijn ambtenaren. Als jij je best doet, dan moeten anderen ook hun best doen, en daar zijn ambtenaren niet echt goed in. Grapjes genoeg over.
Dus, want ik kan wel even doorgaan. Het loont de moeite niet om door te drammen over iets wat niet bestaat anders dan hoe jij vindt dat het zou moeten zijn. Niemand hoort jou en niemand doet er iets mee, en het wordt er ook helemaal niet anders van.
Ik doe je nog even een voorbeeld, ook uit Zembla.
Een agent (voor het gemak: agent) die denkt PTSS heeft kan zich met zijn medische dossier melden bij een commissie dat bestaat uit 4 personen waarvan de voorzitter niet bevoegd is medische dossiers te in te zien, laat staan, te beoordelen. De agent tekent voor de inzage van het medische dossier anders wordt het dossier niet in behandeling genomen door de commissie. En dat allemaal onder de noemer: VRIJWILLIG.
Dat is POLITIE NEDERLAND. En niet wat jij denkt dat het is.
BennieMak, divers zeer interessant leesvoer, maar deze er even uitgepikt. Volledig rapport op de site van Brandpunt (KRO)
—–
4.2.2 Schaamteverhalen
Schaamteverhalen zijn te herleiden tot de paradox van buiten en binnen. Politiewerk buiten op straat wordt uitgevoerd door opgeleide, volwassen, rol- en taakvaste mannen en vrouwen die de dragers zijn van het geweldsmonopolie. Zij hebben een zware verantwoordelijkheid en zijn daarnaast vaders en moeders met uiteenlopende sociale en financiële verplichtingen. Zij hebben autoriteit en kunnen burgers om identiteitspapieren vragen, bekeuren, fouilleren, slaan en aanhouden. De schaamteverhalen gaan over het verschil in bejegening tussen buiten en binnen. Buiten hebben politiemensen gezag, zijn autonoom en nemen soms vergaande beslissingen en worden serieus genomen. Binnen is dat soms anders. Hier is sprake van een paradox die relevant is voor de verdere ontwikkeling van operationeel leiderschap.
Schaamteverhalen gaan over vertrouwen en bejegening binnen. Komt de leiding afspraken na? Geldt voor de leiding de uitspraak gelijke monniken, gelijke kappen of is er (lijkt er) sprake van vriendjespolitiek? Er komt in het verkennend onderzoek ook een beeld naar voren van “ze beschermen elkaar, maar naar beneden zijn ze keihard”. Een leiding die niet open en fair is. Onder in de organisatie mensen weghalen, vacatures laten bestaan, maar in de eigen omgeving van de (top) leiding mensen benoemen, aanstellen, bevorderen. Van die dingen.
In een cultuur waarin solidariteit belangrijk is, is ervaren betrouwbaarheid belangrijk en is de gevoeligheid voor het maken van onderscheid groot. In ons traject werd met schaamte gesproken over leiding die na een conflict meldde “bij mij word jij nooit hoofdagent”. Soortgelijke uitspraken konden we regelmatig optekenen. Ook zijn er voorbeelden genoemd van het schoon vegen van het eigen straatje, tot en met de wens/opdracht een proces verbaal aan te passen. HAP 2 heeft tot veel ergernis geleid; dat werd op veel plaatsen als een betrekkelijk willekeurig en subjectief traject, waarbij “vriendjes van de baas” het goed deden. Wij hebben daarvan de feiten niet achterhaald. Het ging ons om de werkende beelden. Niettemin werden en worden er meerdere voorbeelden gegeven van “het hemd is nader dan de rok”: stoere uitspraken naar beneden, zalvende naar collega-leidinggevenden die “de hand boven het hoofd wordt gehouden”.
Het thema ‘onveilige omgeving’ wordt vaak genoemd. En soms min of meer grappend. “Als je kritisch bent, blijf je hoofdagent; integriteit is als zuurstof, hoe hoger je komt, hoe minder er van is..”. Andere woorden die worden gebruikt voor de onveilige omgeving zijn: onderstromen, verkleutering, informeel straffen, informele in- en uitsluiting, intimidatie en gebrek aan sociale hygiëne.
Overigens zijn er niet heel veel ‘harde’ voorbeelden van gegeven. Maar de klassieke uitspraak “boven schaal 8, is er niemand te vertrouwen", hoor je nog regelmatig. Een nuancering is hier op zijn plaats. De politiecultuur kenmerkt zich ook door cynisme en wantrouwen (Reiner, 2010). Ook dit zijn min of meer onomstreden eigenschappen welke aan politiemensen worden toegeschreven. Het zijn coping mechanismen voor de kenmerken en dilemma’s van het dagelijkse politiewerk. Er is een vrij constant gehalte van ‘afgeven op de baas’. Zie bijvoorbeeld ook de resultaten van de SP-enquête en het empirisch onderzoek van Van der Torre, Gieling e.a.
Schaamteverhalen gaan over de kunde-factor uit de door ons gehanteerde indeling kennis, kunde, willen/durven. Kunde heeft dan betrekking op sociale en/of communicatieve vaardigheden. Een kenmerk van de politiecultuur is machismo (Reiner, 2010). Dit is logisch. De politiefunctie en de actie- en handelingsgerichtheid van het werk vragen assertiviteit buiten, maar binnen kan dit contraproductief werken. En, een deel van de schaamteverhalen gaat over niet kunnen/willen luisteren, direct een mening klaar hebben, botheid en gebrek aan inlevingsvermogen. Of, onpersoonlijk communiceren via de mail. De onkunde in de wijze van communicatie is een regelmatig terugkerend thema. Vaak gaat het dan over duidelijkheid geven, uitleggen waarom iets wel of niet gebeurd is of kan (zie hierboven). Maar ook de vorm is een terugkerend punt. “Je wordt hier doodgegooid met mailtjes, al die plannetjes, je wordt er gek van…het zijn van die beeldschermridders die je bestoken met mailtjes; maar je ziet ze nooit“. Het is niet verwonderlijk maar mensen verlangen naar ‘warme communicatie’. Een chef die er is. Maar dan ook echt. ”Kwam die bij ons bij de groepsbespreking, zat ie heel de tijd op zijn telefoon te kijken en liep t’ie een paar keer weg…kijk dan kun je beter wegblijven!". Dat gaat over geloofwaardige verbinding.
Schaamteverhalen hebben te maken met het onvermogen om open en schuldvrij te kunnen praten. Wij gebruiken ‘vrijmoedig spreken’ om dit te verwoorden. Vrijmoedig spreken staat in direct verband met het (on)vermogen om vrijmoedig te luisteren. Door de (groeps)interviews heen komt telkens het thema: we spreken elkaar niet aan; we spreken onszelf niet uit. Er wordt wel geroddeld, maar niet echt gesproken. In een gesprek met leidinggevenden kwam een stelling op tafel die later ook in andere groepen werd herkend: “bij ons gaat de lieve vrede, voor goed werk“. Niemand die daar trots op is, maar het speelt wel. Er is angst om uit de (familie) boot te vallen, en angst om ”door de mand te vallen“. En er zijn kennelijk ook niet al te ingewikkelde manieren om daar aan te ontkomen ”je komt hier makkelijker weg met een mooi verhaal, met window dressing, dan dat je zegt dat je iets moeilijk vindt“. Je legt ook niet echt eer in met de vraag om hulp : ”ik was begonnen als teamchef en ik vroeg in het DMT of iemand es met me mee wilde denken over een bepaald probleem. Later hoorde ik dat er buiten de vergadering over was gesproken; of ik wel op mijn taak berekend was. Nou dan leer je het wel af. In ons DMT heeft niemand ergens moeite mee..ja, ja..".
Het doorbreken van deze organisatorische stilte is een belangrijke opgave voor wie op een zinvolle manier de operationele betrokkenheid wil vergroten.
KlaasVaak. Schreef:
——————————————————-
> Volgens de informatie worden de aangenomen
> sollicitanten via tijdelijke contracten in
> opleiding genomen. Heel wat tijd om hun
> stressbestendigheid nader te bekijken…
> Op de academie werken voornamelijk
> (oud)politieagenten en geen psychologen
> Dus wie wat beoordeeld: geen psychologen en geen
> PTSS.
Ja hoor, die (oud)politieagenten zijn gek…
> Aangezien men het heeft opgenomen in de
> selectieprocedure, …
> Voor de 100.000 ste keer: men heeft het niet
> opgenomen in de selectieprocedure. Zucht.
Dan ben jij zeker politieagent?
(zie hierboven)
> Men maakt fouten tijdens de selectieprocedure,
> psychologisch en/of aangaande de integriteit…
> Wat heeft de integriteit nu ineens in DEZE
> discussie te maken?
De psychologische test bestaat uit het invullen van persoonlijke gegevens. Heb je PTSS en verzwijg je dat, dan….
Ja hoor, die (oud)politieagenten zijn gek…
Gezien jouw geleuter zijn alle politieagenten ongeschikt/gek, dus ik denk dat jij dat ook vindt gelden voor oud politieagenten?
Heb je PTSS en verzwijg je dat, dan….
Hoe kan je nu bij de sollicitatie, wanneer er (in de regel) nog helemaal geen sprake is van PTSS, verzwijgen dat je PTSS hebt?
